Opowieści w stylu PIEPRZ I WANILIA , czyli co ma wspólnego „Ostatni Mohikanin” z Bergamo?

Bergamo to miasto nietuzinkowe i pełne niespodzianek. Jeśli kiedykolwiek byliście w Bergamo, wiecie że jest podzielone na Dolne – te bardziej współczesne i Górne miasto – czyli Starówkę. 

Przechadzając się po wąskich uliczkach Starego miasta, szczególnie jeśli maszerujecie w kierunku cukierni Marianna, na przepyszne lody stracciatella, natkniecie się na Plac Cytadeli. Tam właśnie znajduje się „Muzeum nauk przyrodniczych Caffi”, gdzie można zobaczyć interesującą kolekcję. Przywiózł ją z północnej Ameryki pewien podróżnik, taki włoski Tony Halik. Zawiera ona przedmioty codziennego użytku Indian z plemienia Sioux. 

Pozwólcie, że Wam przedstawię Giacomo Beltrami – pochodzący z Bergamo podróżnik, łowca przygód i odkrywca źródeł rzeki Mississippi. To dzięki jego pamiętnikom z wyprawy po tej rzece powstała powieść Jamesa Fenimore Cooper-a pt.: „Ostatni Mohikanin”.  

Giacomo Costantino Beltrami, obraz namalował  Gian Antonio Micheli (1931) 

Beltrami miał życie pełne przygód. 

Po utracie ukochanej (Giulia de' Medici Spada), postanawia odmienić swoje życie. Historia ich miłości jest nieco zagmatwana, bo jego ukochana była wpływową mężatką, a ich domniemany romans zakończyła przedwczesna jej śmierć . 

Giulia de' Medici Spada, wybranka serca Giacomo.

Giulia de' Medici była żoną Girolamo Spady, wykształcona, bywalczyni salonów i akademii w rejonie Macerata. Umiera przedwcześnie w wieku trzydziestu dziewięciu lat jako oddana żona i wzorowa matka ośmiorga dzieci. Kroniki jednak odnotowały, że w momencie ostatniego pożegnania przy łóżku zmarłej trwał i niestrudzenie o niej opowiadał (aż zbyt wiele) Beltrami. Później, Giacomo zadedykuje Giuli piękne epitafium i wiersz, które zaprezentuje w Akademii Arcadii, we Florencji. A podczas swojej podróży po Ameryce nazwie jej imieniem jezioro Itasca.

Zdaje się więc, że mogło ich łączyć coś więcej niż zwykła przyjaźń. Ale jakie były prawdziwe relacje między Giacomo i Giulią nie wiadomo. Dane historyczne w tym wypadku są aż nazbyt powściągliwe. Przetrwały jedynie nieznanego pochodzenia plotki o ich domniemanym romansie, oraz o tym jakoby mąż Giulii nie kochał jej wcale, a ich małżeństwo było jedynie przykładem dobrze wykonywanych obowiązków zapisanych uprzednio w kontrakcie małżeńskim.

Podróż

Bardzo cierpiący po utracie bratniej duszy Giacomo chcąc ugasić swój ból wyrusza w podróż. W 1821 roku mając 41 lat kieruje się najpierw do Francji, a później do Anglii, aż w końcu wsiada na statek i płynie do Ameryki północnej, gdzie właśnie rozpoczął się podbój "Dzikiego Zachodu". 

Giacomo był człowiekiem łagodnym i dość specyficznym, biorąc pod uwagę, że podróżował zawsze ze swoim czerwonym parasolem (który budził ogromną ciekawość i zainteresowanie wśród Indian). Możliwe, że właśnie ta łagodność pozwoliła mu zapoznać się bliżej z „czerwonoskórymi”. Nie krzywdził nikogo, co dla "białego człowieka" w czasach podboju Ameryki w XIX wieku było niespotykane. Nawet więcej, był jedynym białym człowiekiem, który bez problemów mógł poruszać się na terytorium Indian Sioux i poznawać ich kulturę. Również, jako pierwszy stworzył słownik języka Sioux, który przełożył na język francuski. 

Życie pośród Indian

Bardzo szczegółowo spisywał swoje życie pomiędzy Indianami Sioux i Chippewa, odziany na sposób rdzennej ludności w tunikę ze skóry zwierząt (można ją zobaczyć w muzeum Caffi). Jako pierwszy opowiedział o lokalnych wierzeniach, obrzędach, zwyczajach, opisał konflikty pomiędzy plemionami Siuox i Chippewa. Również jako pierwszy "biały człowiek" pokazał, że Indianie to również ludzie. Na początku XIX wieku do Indian w Ameryce tzn. ”dzikusów” jedynie strzelano, a później bez pardonu zajmowano ich ziemie. Nic więc dziwnego, że pamiętniki Giacomo zainspirowały James-a Fenimore Coooper-a do napisania serii powieści o przygodach „Sokolego Oka”. 

Następnym razem, gdy będziesz oglądać film „Ostatni Mohikanin” pamiętaj, że powstał on dzięki podróżnikowi pochodzącemu z Bergamo.

PS- Beltrami urodził się w 1779 roku, w czasach gdy Bergamo należało do Republiki Weneckiej. Może się więc zdarzyć, że znajdziecie  o nim źródła informujące, że był wenecjaninem.

KONIEC

autor: Halina Różańska